گروه ورزشی- السا استرون

بالاخره علی قربانی بازیکن اسبق تیم‌های استقلال و سپاهان اولین بازی ملی خود را انجام داد، اما نه با لباس سفید تیم ملی ایران  و در مسابقات آسیایی، بلکه با لباس آبی تیم ملی آذربایجان و در مرحله گروهی مسابقات لیگ ملت‌های اروپا. حضور ۶۰ دقیقه‌ای این بازیکن ۳۰ ساله و اهل سوادکوه در تیم ملی آذربایجان، بار دیگر داغ مهاجرت نخبگان و ورزشکاران ایرانی را تازه کرد. اتفاقی که در چند سال گذشته باعث شده بسیاری از ورزشکاران ایرانی که برخی از آنها در جهان صاحب عنوان و مدال المپیک هستند، در قالب تیم‌های ملی دیگر کشورها به میدان بروند. هر چند که علی قربانی در سال‌های بازی در لیگ برتر ایران و با وجود رقبایی همچون سردار آزمون، مهدی طارمی،علی قلی‌زاده، علیرضا جهانبخش، قوچان نژاد و… شانسی برای پوشیدن لباس مقدس تیم ملی ایران نداشت،اما در مصاحبه‌ای اعلام کرده بود که با توجه به سن و سالش، این آخرین فرصت او برای بازی در تیم ملی و مسابقات بین المللی بوده و حالا این شانس را دارد که با تیم‌های بزرگی اروپایی رو در رو شود، اما باید به این نکته نیز توجه کرد که تیم ملی آذربایجان در میان تیم‌های اروپایی صاحب عنوان و قدرت نیست و هم‌اکنون نیز در گروه اول از لیگ c اروپا، با تیم‌های قبرس، مونته نگرو و لوکزامبورگ همگروه شده است و شکست این تیم در بازی شنبه شب مقابل تیم ملی مونته‌نگرو، این تیم را در رتبه سوم جدول گروه قرار داده و شانس کمی برای صعود از این مرحله دارد. دیداری که با برتری ۲ بر صفر مونته‌نگرو به پایان رسید و در دقیقه ۴۰، فرصت گلزنی قربانی با ضربه سر او به بیرون رفت و سپس در دقیقه ۶۰ بازی تعویض شد.

*مهاجرت‌های پرسرو صدا

با این حال در چند سال گذشته موج مهاجرت ورزشکاران و نخبگان ایرانی به خارج از کشور، یکی از چالش‌های اساسی کشور در حفظ سرمایه اجتماعی بوده و در این بین مهاجرت‌های پرسرو صدایی نیز برای فدراسیون‌های ایران کشورمان، چالش ایجاد کرده است. اگر مهاجرت مزدک میرزایی مجری با سابقه مسابقات ورزشی را به یکی از شبکه فارسی زبان خارجی جزء مهاجرت‌های ورزشکاران  به حساب نیاوریم، مهاجرت کیمیا علیزاده تکواندوکار ایرانی که با لباس تیم ملی آلمان در المپیک توکیو ۲۰۲۱ شرکت می‌کند، پوریا جلالی پور، کماندار تیم ملی معلولان ایران به هلند، سامان طهماسب و صباح شریعتی، کشتی‌گیران ایرانی به جمهوری آذربایجان، رضا مهمان‌دوست، پرافتخارترین مربی ایرانی رشته تکواندو به تیم ملی آذربایجان،  الشن مرادی، استاد بزرگ شطرنج و  ده‌ها اسم و عنوان پرآوازه دیگر، را می‌توان به این لیست اضافه کرد. مهاجرت‌هایی که به دلایلی همچون مشکلات ملی، اختلاف سلیقه در انتخاب اعضای تیم ملی،  نادیده‌گرفتن ورزشکاران ایرانی از سوی متولیان ورزش و…  رخ داده است. در این بین مهاجرت سعید ملایی جودوکار ایرانی که به تیم ملی مغولستان پیوست، حواشی بسیاری را در عرصه سیاسی- ورزشی به‌وجود آورد و باعث تعلیق فدراسیون جودی کشورمان شد.

*نادیده گرفتن سرمایه‌های اجتماعی

اما سوال اصلی در جایی مطرح می‌شود که تغییر تابعیت ورزشکاران صاحب نام ایرانی، به چه قیمتی است و چرا یک ورزشکار با همه تبعاتی که این مهاجرت و تغییر پرچم برای او دارد، عطای ماندن در زادگاه‌اش را به لقایش می‌بخشد و ترک وطن می‌کند. فارغ از درآمدهایی که این موضوع برای ورزشکار در خارج از کشور دارد، در این بین ایران ضرر و زیان هنگفتی از نظر مالی و از دست دادن سرمایه‌های اجتماعی و نیروی کار ماهر در رشته‌های ورزشی، اقتصادی، فرهنگی و… متحمل می‌شود. به باور کارشناسان، بسیاری از دولت‌ها و کشورها برای هر شهروند از زمان تولد تا زمان مرگ یک سرانه‌ درآمدی را اختصاص می‌دهند. متوسط سرانه یک شهروند عادی و کارگر در کشور بین ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان است و برای فردی که مدرک لیسانس می‌گیرد حدود ۲۰۰ میلیون تومان هزینه دارد و هر چه درجه و رتبه تخصصی او بالاتر برود، این هزینه نیز افزایش پیدا خواهد کرد. همچنین با سهل انگاری و نادیده گرفتن مسئولان و همچنین مشکلات بسیاری که در این رابطه بر سر راه فرهیختگان و ورزشکاران وجود دارد، کشور ما یک مغز یا جسم آماده و پرورش داده شده را دو دستی تقدیم کشورهای دیگر می‌کند. به عنوان مثال چند میلیارد تومان باید هزینه یا چند ۱۰سال باید صرف شود تا یک داور در سطح علیرضا فغانی در ایران به‌وجود بیاید و بتواند شانس سوت زدن در دیدار رده بندی جام جهانی را پیدا کند.