صادق زیبا کلام- فعال سیاسی
نمرهای که دولت ایران در مبارزه با کرونا دریافت میکند، خیلی متفاوت با نمرهای که از اقتصاد، روابط بین الملل و سایر «دروس» میگیرد، نیست. اگر عملکرد دولت را در قالب یک کارنامه درسی در نظر بگیرم، اینگونه نیست که در سیاستهای خارجی و روابط با همسایگان مثلا نمره ۱۹ را گرفته باشد اما در کرونا نمره پنج به عملکردش اختصاص دهد. کشورهای توسعه یافته، نگاه جدیتری به قرنطینه شهرهای آلوده دارند و زمانیکه قرنطینه شهرها به شکل جدی اجرا میشود، اولین بخشی که آسیب زیادی خواهد دید، بخش خصوصی است. در این بین خیلی از شرکتها تعطیل میشوند و موسسات خصوصی با تعدیل کارمندان و کارگران روبهرو خواهند شد و رکود جدی در وضعیت بخش خصوصی بهوجود میآید. کشورهای پیشرفته دنیا که دارای نظام تامین اجتماعی منسجمی هستند، یک بودجه نسبتا هنگفتی را به تامین اجتماعی و کسانی که در اجرای این قرنطینه ضرر و زیان دیدهاند یا درآمدشان به واسطه اجرای قرنطینهها کاهش پیدا کرده، اختصاص میدهند. اما در کشور ما اساسا اینگونه نظام تامین اجتماعی وجود ندارد، بنابراین از موسساتی مانند آژانسهای هواپیمایی و گردشگری، آرایشگران، رستورانها، هتلها و خیلی از مشاغل که در نتیجه کرونا و قرنطینه شهرها آسیب اقتصادی دیدهاند، هیچ حمایتی صورت نمیگیرد. دولت با هزار زحمت توانسته فقط ۱۰۰ هزار تومان (در حقیقت پول یک کیلو گوشت) را به صورت بلاعوض به یک سوم از جمعیت ایران اختصاص دهد و یک میلیون تومان وام بلاعوض نیز به مردم میدهد که پول ۱۰ کیلو گوشت است.
خود دولت نیز میداند اگر قرار باشد قرنطینه را بهصورت جدی اجرایی نماید، خیلی از مردم و مشاغل از لحاظ اقتصادی به فلاکت خواهند افتاد و در نتیجه اصراری به قرنطینه بهصورت محکم و سفت و سخت ندارد. اگر اتومبیلها از تهران یا رشت و امثالهم خارج نشوند، تمام مغازهها و کسبوکارها بهغیر از داروخانهها، پمپ بنزین و سوپرمارکتها تعطیل شوند و… بخش خصوصی نابود خواهد شد و در این شرایط دولت اصراری بر تعطیلی همه مشاغل و ادارات و بانکها ندارد، پس در دوران قرنطینه فعلی، آرایشگریها، خیاطیها، رستورانها به صورت غذای بیرونبر و خیلی از مشاغل دیگر اجازه فعالیت دارند. دولت بهخوبی میداند که اگر این مشاغل بسته شوند قادر نیست خرج خانوادههای آنها را تامین کند و ممکن است با ادامه ضرر و زیان مشاغل و مردم، این موضوع تبدیل به یک مصیبت سیاسی- اجتماعی شود و اعتراض گسترده مردمی را در پی داشته باشد. وضعیت دولت از نظر اقتصادی آنقدر خراب است که شاید تا آخر سال به زحمت بتواند حتی حقوق خالی و بدون محاسبه اضافه کار و مزایا کارمندانش را بدهد، پس اصراری بر قرنطینه کامل شهرها ندارد. در طرف مقابل، مردم تا به امروز نیز پروتکلهای بهداشتی را رعایت کردهاند و پس از این نیز این رعایت خواهند کرد، اما مردمی که مجبورند با مترو و اتوبوس سفر کنند برای اینکه به سرکارهایشان برسند، چطور از آنها توقع دارید که به کرونا مبتلا نشوند. وقتی روزانه یک تا دو میلیون نفر با مترو و اتوبوس سفر میکنند، اگر پنج درصد مسافران نیز ناقل باشند، تا آخر شب آن ۹۵ درصد دیگر را نیز آلوده خواهند کرد. این واقعیتها نیازی به بیان ندارد و در این شرایط همه میدانند مردم اگر بخواهند نیز نمیتوانند پروتکلها را رعایت کنند و تن به تعطیلی مشاغلشان دهند، کما اینکه دولت نمیتواند تن به قرنطینه کامل شهرهای آلوده و قرمز دهد.
استفاده از خبر با ذکر منبع بلامانع است
